Ryngraf
Ryngraf w Polsce najbardziej kojarzy się z konfederatami barskimi. Geneza jego sięga średniowiecza i wywodzi się z rycerskiego obojczyka, a więc części zbroi. Z początku znajdował się pod płytą napierśnika. Gdy zbroja płytowa zaczęła zanikać, obojczyk pozostawał jedynym wciąż wykorzystywanym jej elementem, stanowiąc jednocześnie oznakę przynależności do stanu rycerskiego (wojskowo oficerskiego). Początkowo składał się z dwóch zawiasowo złączonych płyt ściśle przylegających do ciała. Przedniej większej i tylnej mniejszej. Przednia płyta dalej stanowiła element osłonowy okolic serca ale również ze względu na dużą powierzchnię stanowiła doskonałe miejsce na zdobienia, takich jak panoplia, herby, motywy mitologiczne czy religijne. Dopiero w XVIII wieku z obojczyka znika zawias i tylna część, zastąpione łańcuszkiem ozdobnym srebrnym a nawet czasami złoconym. Tym sposobem wykształca się ryngraf. W związku z jego pomniejszeniem przestaje stanowić osłonę ciała a nabiera znaczenia symbolicznego jako oznaka godności oficerskiej. W Polsce oficerskie ryngrafy pojawiły się w epoce saskiej i noszone były w wojskach autoramentu cudzoziemskiego. Ryngrafy konfederackie, miedziane i złocone najczęściej, nawiązywały do obojczyków husarii i stanowiły symbol patrioty Polaka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz