poniedziałek, 6 lipca 2009
Rodzaje broni
Podział na infanterię, kawalerię i artylerię jest na tyle oczywisty, iż raczej nie wymaga dodatkowego komentarza. Bardziej interesujący jest podział wewnątrz każdego rodzaju broni.
Rodzaje Infanterii
Piechota dzieli się na liniową i lekką. Piechota lekka może operować w szyku rozproszonym, co znacząco zmniejsza jej straty od ostrzału, podnosząc jednocześnie nieco jej skuteczność ognia. Działanie w szyku rozproszonym podnosi także ruchliwość piechoty. Piechota operująca w szyku rozproszonym jest praktycznie bezbronna w otwartym terenie, o ile nie ma wsparcia w postaci szyku zwartego, lub znajdującego się w pobliżu terenu niedostępnego, lub trudnego dla kawalerii. W piechocie lekkiej wyróżniana jest dodatkowo piechota lekka o gorszym poziomie wyszkolenia. Jest to klasyfikacja, która obejmuje wszystkie oddziały, które zgodnie z historycznymi przekazami stosowały szyk rozproszony, lecz nie były szczególnie efektywne w tej roli. Oddziały takie mają nieco zmniejszoną skuteczność ognia, oraz ruchliwość zbliżoną do piechoty operującej w szyku zwartym.
Rodzaje KawaleriiKawaleria dzieli się na ciężką i lekką. Kawaleria ciężka dysponuje dużą siłą uderzenia, pozwalającą na przełamanie zwartych szyków piechoty w otwartym terenie, o ile piechota nie stoi w czworoboku. Kawaleria lekka ma mniejszą siłę uderzenia, natomiast jest szybsza i może operować w szyku rozproszonym, (którego wpływ jest analogiczny jak dla lekkiej piechoty), co czyni ją idealnym rodzajem broni do rozpoznania. Dodatkowo, w kawalerii ciężkiej można wyróżnić kirasjerów, których pancerz zmniejsza ich straty w walce wręcz, zaś w kawalerii lekkiej lansjerów, których broń powiększa ich siłę uderzenia, w wyniku, czego niewiele w niej ustępują ciężkiej kawalerii.
Rodzaje Artylerii
Artylerię dzieli się we Francji w II połowie XVIII wieku – system Gribeauvala – zaproponowany w 1765 r., wprowadzony w 1774 r. Przewidywał podział artylerii na:
1) oblężniczą, do zdobywania twierdz i miast warownych
2) forteczną, do obrony twierdz i miast warownych
3) polową, do operacji na polu bitwy a od 1792r polowa artyleria dzieli się na:
- artylerię pieszą
- artylerię konną
4) pułkową, zlikwidowano ją, w 1792r, a działa przeniesiono do polowej
5) konną od 1792r
Taki podział praktycznie pozostał do kampanii rosyjskiej, w której w wyniku odwrotu stracone wszystkie ciężkie armaty.
Opr. Marek Szczerski
Rodzaje Infanterii
Piechota dzieli się na liniową i lekką. Piechota lekka może operować w szyku rozproszonym, co znacząco zmniejsza jej straty od ostrzału, podnosząc jednocześnie nieco jej skuteczność ognia. Działanie w szyku rozproszonym podnosi także ruchliwość piechoty. Piechota operująca w szyku rozproszonym jest praktycznie bezbronna w otwartym terenie, o ile nie ma wsparcia w postaci szyku zwartego, lub znajdującego się w pobliżu terenu niedostępnego, lub trudnego dla kawalerii. W piechocie lekkiej wyróżniana jest dodatkowo piechota lekka o gorszym poziomie wyszkolenia. Jest to klasyfikacja, która obejmuje wszystkie oddziały, które zgodnie z historycznymi przekazami stosowały szyk rozproszony, lecz nie były szczególnie efektywne w tej roli. Oddziały takie mają nieco zmniejszoną skuteczność ognia, oraz ruchliwość zbliżoną do piechoty operującej w szyku zwartym.
Rodzaje KawaleriiKawaleria dzieli się na ciężką i lekką. Kawaleria ciężka dysponuje dużą siłą uderzenia, pozwalającą na przełamanie zwartych szyków piechoty w otwartym terenie, o ile piechota nie stoi w czworoboku. Kawaleria lekka ma mniejszą siłę uderzenia, natomiast jest szybsza i może operować w szyku rozproszonym, (którego wpływ jest analogiczny jak dla lekkiej piechoty), co czyni ją idealnym rodzajem broni do rozpoznania. Dodatkowo, w kawalerii ciężkiej można wyróżnić kirasjerów, których pancerz zmniejsza ich straty w walce wręcz, zaś w kawalerii lekkiej lansjerów, których broń powiększa ich siłę uderzenia, w wyniku, czego niewiele w niej ustępują ciężkiej kawalerii.
Rodzaje Artylerii
Artylerię dzieli się we Francji w II połowie XVIII wieku – system Gribeauvala – zaproponowany w 1765 r., wprowadzony w 1774 r. Przewidywał podział artylerii na:
1) oblężniczą, do zdobywania twierdz i miast warownych
2) forteczną, do obrony twierdz i miast warownych
3) polową, do operacji na polu bitwy a od 1792r polowa artyleria dzieli się na:
- artylerię pieszą
- artylerię konną
4) pułkową, zlikwidowano ją, w 1792r, a działa przeniesiono do polowej
5) konną od 1792r
Taki podział praktycznie pozostał do kampanii rosyjskiej, w której w wyniku odwrotu stracone wszystkie ciężkie armaty.
Opr. Marek Szczerski
niedziela, 5 lipca 2009
Rodzaje armat polskich 1797- 1815
Rodzaje armat polskich 1797- 1815
Artyleria polowa polska podobnie jak francuska stosowała sprzęt według systemu Gribeauvala, a więc ustalony jeszcze w latach siedemdziesiątych XVIII wieku. Były to armaty :
- 4 funtowe ważyło ok. 290 kg z lawetą 990kg, miało kaliber 80 mm, pocisk ważył
2 kg
- 8 funtowe ważyło 584 kg, z lawetą l,3 t. Miało kaliber 100 mm, a pocisk
ważył 4 kg
- 6-calowe haubice 144 mm kaliber, sprzętu tego używano przede wszystkim w
polu. , z haubicy strzelano szrapnelami.
- 12-funtowa, najcięższa z polowych, ważyła 986 kg, a z lawetą blisko 2 t, miała
kaliber 121 mm, a pocisk ważył 6 kg.
.
Do tego dochodziły specjalistyczne działa oblężnicze większego kalibru, np. 24-funtowe, przeznaczone do ostrzału obleganych twierdz i powodowania wyłomów. Działa 24-funtowe były najcięższymi w systemie Gribeauvala. Działo takie ważyło wraz z lawetą 2,7 t, miało kaliber 150 mm, a sam pocisk ważył 12 kg. w latach 1813 - 1815 stosowano na dużą skalę armaty 4-funtowe. Ważyły one 289 kg, a z lawetą nieco ponad tonę. Kaliber wynosił 80 mm, a pocisk ważył 2 kg.
Francja w II połowie XVIII wieku – system Gribeauvala – zaproponowany w 1765 r., wprowadzony w 1774 r. Przewidywał podział artylerii na:
1) oblężniczą,
2) forteczną,
3) polową,
4) pułkową.
Do artylerii polowej zaliczano armaty 4, 8 i 12 funtowe oraz granatniki 6 calowe. Do artylerii oblężniczej armaty 16 i 24 funtowe oraz granatniki 8 calowe. Ponadto Francuzi używali moździerzy 8, 10 i 12 funtowych. Gribeauval nie zmienił w ogóle kalibrów dział, zmniejszył natomiast ich ciężar, przez co stały się bardziej mobilne.
Inne zmiany:
1. Wzmocnienie łóż elementami żelaznymi.
2. Ponowne wprowadzenie przyrządów celowniczych, w tym muszek na lufach dział.
3. Wprowadzono przedłużnice.
4. Do nadawania lufie kąta podniesienia wprowadzono mechanizm śrubowy zamiast dotychczas stosowanego klinowego.
Późniejsze reformy czasów rewolucji wiążą się głównie z nazwiskiem Augusta Lespinasse.
1. W 1792 r. wprowadzono artylerię konną.
2. Mniej więcej w tym samym czasie zlikwidowano artylerię pułkową, wykorzystywane przez nią działa przekazując artylerii polowej.
3. W 1797 r. zasada amalgamatu w artylerii – mieszane dywizjony składające się z 3 sekcji (plutonów), w każdym po 1 dziale lekkim, 1 dziale ciężkim i 1 granatniku.
4. W 1800 r. wprowadzono bataliony taborowe – trenu.
System Roku XI – epoka cesarza Napoleona. System doprowadził przede wszystkim (przynajmniej w teorii) do zmiany wagomiarów dział, zlikwidowano armaty 8 i 16 funtowe oraz granatniki 6 funtowe. Wprowadzono armaty 6 funtowe oraz granatniki 24 funtowe. Ponadto:
1. Wprowadzono osie żelazne do wszystkich dział i jaszczy.
2. W przodkach zastosowano urządzenie pozwalające na skręcanie w miejscu.
Opr. Kpt. grh. Marek Szczerski
Artyleria polowa polska podobnie jak francuska stosowała sprzęt według systemu Gribeauvala, a więc ustalony jeszcze w latach siedemdziesiątych XVIII wieku. Były to armaty :
- 4 funtowe ważyło ok. 290 kg z lawetą 990kg, miało kaliber 80 mm, pocisk ważył
2 kg
- 8 funtowe ważyło 584 kg, z lawetą l,3 t. Miało kaliber 100 mm, a pocisk
ważył 4 kg
- 6-calowe haubice 144 mm kaliber, sprzętu tego używano przede wszystkim w
polu. , z haubicy strzelano szrapnelami.
- 12-funtowa, najcięższa z polowych, ważyła 986 kg, a z lawetą blisko 2 t, miała
kaliber 121 mm, a pocisk ważył 6 kg.
.
Do tego dochodziły specjalistyczne działa oblężnicze większego kalibru, np. 24-funtowe, przeznaczone do ostrzału obleganych twierdz i powodowania wyłomów. Działa 24-funtowe były najcięższymi w systemie Gribeauvala. Działo takie ważyło wraz z lawetą 2,7 t, miało kaliber 150 mm, a sam pocisk ważył 12 kg. w latach 1813 - 1815 stosowano na dużą skalę armaty 4-funtowe. Ważyły one 289 kg, a z lawetą nieco ponad tonę. Kaliber wynosił 80 mm, a pocisk ważył 2 kg.
Francja w II połowie XVIII wieku – system Gribeauvala – zaproponowany w 1765 r., wprowadzony w 1774 r. Przewidywał podział artylerii na:
1) oblężniczą,
2) forteczną,
3) polową,
4) pułkową.
Do artylerii polowej zaliczano armaty 4, 8 i 12 funtowe oraz granatniki 6 calowe. Do artylerii oblężniczej armaty 16 i 24 funtowe oraz granatniki 8 calowe. Ponadto Francuzi używali moździerzy 8, 10 i 12 funtowych. Gribeauval nie zmienił w ogóle kalibrów dział, zmniejszył natomiast ich ciężar, przez co stały się bardziej mobilne.
Inne zmiany:
1. Wzmocnienie łóż elementami żelaznymi.
2. Ponowne wprowadzenie przyrządów celowniczych, w tym muszek na lufach dział.
3. Wprowadzono przedłużnice.
4. Do nadawania lufie kąta podniesienia wprowadzono mechanizm śrubowy zamiast dotychczas stosowanego klinowego.
Późniejsze reformy czasów rewolucji wiążą się głównie z nazwiskiem Augusta Lespinasse.
1. W 1792 r. wprowadzono artylerię konną.
2. Mniej więcej w tym samym czasie zlikwidowano artylerię pułkową, wykorzystywane przez nią działa przekazując artylerii polowej.
3. W 1797 r. zasada amalgamatu w artylerii – mieszane dywizjony składające się z 3 sekcji (plutonów), w każdym po 1 dziale lekkim, 1 dziale ciężkim i 1 granatniku.
4. W 1800 r. wprowadzono bataliony taborowe – trenu.
System Roku XI – epoka cesarza Napoleona. System doprowadził przede wszystkim (przynajmniej w teorii) do zmiany wagomiarów dział, zlikwidowano armaty 8 i 16 funtowe oraz granatniki 6 funtowe. Wprowadzono armaty 6 funtowe oraz granatniki 24 funtowe. Ponadto:
1. Wprowadzono osie żelazne do wszystkich dział i jaszczy.
2. W przodkach zastosowano urządzenie pozwalające na skręcanie w miejscu.
Opr. Kpt. grh. Marek Szczerski
Obozowisko "Psie budy"
Psie budy
Tak nazywano taką formę obozowiska, jak na załączonej fotografii nr 1 z Lidzbarka Warmińskiego. Spotkaliśmy się z takim obozowiskiem pierwszy raz właśnie tam i trzeba powiedzieć, że bardzo sympatycznie obozowisko wychodzi. W tej słomie życie wygląda jak w czasach pierwotnych, każdy sobie mości swoje gniazdo i jest bezpośredni kontakt z przyrodą . Czasami może za bliski ale to też fajnie. Podobne obozowisko spotkałem w Raszynie tego roku foto 2 , ale to już wersja lux, jednak na tle obozowiska z początku wojny jest skromne . Ale zapewne wraz upływem czasu wojny rozgrywanej na olbrzymich przestrzeniach tabory się wykruszały i psie budy zaczynały dominować na obozowisku. Można sobie wyobrazić zupełnie pierwotne psie budy budowane z gałęzi i trzciny, suchej trawy. Kiedyś w Nysie była próba budowy takiego obozowiska, ale obozowisko zostało zaatakowane przez "borsuki ludojady" i obozowisko rozpadło się w popłochu.
Tak nazywano taką formę obozowiska, jak na załączonej fotografii nr 1 z Lidzbarka Warmińskiego. Spotkaliśmy się z takim obozowiskiem pierwszy raz właśnie tam i trzeba powiedzieć, że bardzo sympatycznie obozowisko wychodzi. W tej słomie życie wygląda jak w czasach pierwotnych, każdy sobie mości swoje gniazdo i jest bezpośredni kontakt z przyrodą . Czasami może za bliski ale to też fajnie. Podobne obozowisko spotkałem w Raszynie tego roku foto 2 , ale to już wersja lux, jednak na tle obozowiska z początku wojny jest skromne . Ale zapewne wraz upływem czasu wojny rozgrywanej na olbrzymich przestrzeniach tabory się wykruszały i psie budy zaczynały dominować na obozowisku. Można sobie wyobrazić zupełnie pierwotne psie budy budowane z gałęzi i trzciny, suchej trawy. Kiedyś w Nysie była próba budowy takiego obozowiska, ale obozowisko zostało zaatakowane przez "borsuki ludojady" i obozowisko rozpadło się w popłochu.
Subskrybuj:
Posty (Atom)